زندگی کی آسانتر می شود ؟

 

زندگی مثل یک نردبان است . برای صعود به پله بالاتر باید پله ای را که در آن هستیم محکم کنیم . آدمهای مختلف با روشهای مختلف با این پله ها کنار می آیند .

من از این پله متنفرم و می خواهم روی پله دیگر باشم و اینجاست که درجا می زند.

من نردبان او را می خواهم ! این حسادت است .

حالم از این نردبان بهم می خورد و می خواهم پایین بپرم . ( اسمش خودکشی است .)

هر وقت در پله ای ماندنی شدید بجای اینکه به خود بگویید : پس زندگی کی آسانتر می شود ؟ از خود بپرسید جای پایم را در کدام پله محکم نکرده ام . زیرا هیچ وقت زندگی آسان نمی شود بلکه باید یاد بگیریم که با زندگی بهتر کنار بیاییم . از همان لحظه ای که قرارداد زندگی در سیاره زمین را امضاء می کنیم ، مکلف به گذراندن مدرسه زندگی می شویم و تا وقتی که نفس می کشیم کلاسهای این مدرسه دایر و پابرجاست . ما از راه دور به زندگی دیگران نگاه می کنیم و به نظرمان می رسد که آنها بر جاده ای هموار گام برمی دارند در حالی که همان آدمها هم درگیر مشکلات خاص خودشان هستند . آدمها به خوشبختی همچون تصویری دور و دست نیافتنی نگاه می کنند ، مثل گمشدگان در یک کویر بی آب و علف در دوردستها سرابی می بینند و می گویند که اگر بتوانم به آنجا برسم و …، اینگونه آدمها به خود می گویند که : ما فعلا نمی توانیم خوشبخت باشیم چون داریم حمام را تعمیر می کنیم ، فامیلها می خواهند برای اطراق بیایند و … پس قرار خوشبختی موکول می شود به آینده !

نتیجه : وقتی مردم چیزی از شما نمی پرسند معمولا معنی اش این است که اطلاعات  نمی خواهند ! جهان هستی معامی صبور و با حوصله است . برای داشتن زندگی آرام باید یه علائم هشداردهنده توجه کرد . در غیر این صورت یک ورشکستگی ، یک جدایی، یک حمله قلبی و یا یک تجربه سخت دیگر ، بدون تردید در انتظارتان خواهد بود .